Voor velen is de kindertijd gekleurd met de levendige kleuren van de cinema, en de mijne was geen uitzondering. Mijn vader, een echte filmliefhebber, introduceerde mij en mijn zus in een wereld van klassieke films, van de komische genialiteit van Young Frankenstein tot de noir-diepten van Double Indemnity. Van al deze filmische schatten was er een gefilmde toneelproductie van Peter Pan, met Mary Martin in de hoofdrol, uit de vroege jaren 1960, die onze verbeelding het meest prikkelde. We waren er volkomen betoverd door, speelden het eindeloos opnieuw af, gefascineerd door de jongen die niet volwassen wilde worden en zijn avonturen in Nooitgedachtland. Het einde, waar Peter terugkeert en Wendy volwassen aantreft, was een punt dat ik voortdurend vermeed, omdat ik wenste dat het verhaal eeuwig zou kunnen duren.
De jaren gingen voorbij en de herinnering aan die Peter Pan-film vervaagde enigszins naar de achtergrond van mijn gedachten. Dit semester, toen ik begon aan een stage bij de Wittliff Collections, werd die nostalgische band onverwachts weer aangewakkerd. Tijdens het catalogiseren van de Jane Sumner Collection werd ik ondergedompeld in Sumners journalistieke werk voor The Dallas Morning News. Op een dag viel mijn oog op een microcassette met het label “Mary Martin”. De naam wekte een vage herkenning, een fluistering van bekendheid. Toen ik de band afspeelde, drong het tot me door – dit was Mary Martin, de actrice die Peter Pan belichaamde in de film die mijn kindertijd zo had bepaald!
Terwijl ik naar het interview luisterde, spoelde een golf van vreugdevolle herinneringen over me heen, die dierbare momenten van het samen kijken naar de film met mijn zus herbeleefde. Een anekdote die Mary Martin deelde, raakte me in het bijzonder: ze vertelde dat ze door een vreemde op straat was gevraagd om te “kraaien” als Peter Pan. Zonder aarzelen deed ze dat. Het was werkelijk hartverwarmend om haar stem op de opname te horen, vol warmte en oprechte vreugde terwijl ze sprak over de blijvende positieve impact van haar rol op generaties kinderen. Deze ervaring bij de Wittliff Collections is een diepgaand moment geweest in mijn reis als Public History-student aan de Texas State University, dat mijn passie voor archiefwerk en de kracht van het bewaren van culturele herinneringen heeft bevestigd.
Mary Virginia Martin, geboren in Weatherford, Texas in 1913 en overleden in 1990, was meer dan alleen een actrice; ze was een Broadway-ster. Als muze voor de legendarische Rodgers en Hammerstein creëerde Martin iconische rollen die nog steeds resoneren in de geschiedenis van het muziektheater. Ze betoverde het publiek voor het eerst als Nellie Forbush in South Pacific (1949) en vervolgens als Maria von Trapp in The Sound of Music (1959). Haar bijdragen aan de podiumkunsten werden in 1989 erkend met een Kennedy Center Honor. Interessant is dat ze ook de moeder was van acteur Larry Hagman, wat een extra dimensie toevoegt aan haar veelzijdige nalatenschap in de entertainmentwereld.
Voor velen zal Mary Martin echter altijd synoniem blijven met Peter Pan. Ze speelde de rol voor het eerst op Broadway en bracht J.M. Barrie’s tijdloze personage tot leven met een unieke mix van jongensachtige charme en theatrale flair. De Broadway-productie was zo succesvol dat ze in 1955, 1956 en 1960 meerdere keren voor televisie werd gefilmd, waardoor gezinnen in heel Amerika de magie van Peter Pan vanuit hun woonkamer konden ervaren. Deze televisie-uitvoeringen zijn de versies die het meest geliefd zijn en die tot op de dag van vandaag worden gekoesterd, waardoor Mary Martin’s vertolking in het culturele bewustzijn is verankerd als de definitieve Peter Pan voor generaties.
Het Jane Sumner-interview biedt een waardevolle blik in Mary Martin’s persoonlijkheid en haar begrip van de impact van haar werk. Haar anekdote over het gevraagd worden om op straat te kraaien, vat perfect de affectieve band samen die mensen voelden met haar Peter Pan. Het was niet zomaar een rol; het was een symbool van kinderlijke vreugde en de kracht van de verbeelding. De Wittliff Collections spelen, door deze interviews te bewaren en toegankelijk te maken, een cruciale rol in het herontdekken en waarderen van de bijdragen van kunstenaars als Mary Martin. Voor mij is deze toevallige ontmoeting met een stukje entertainmentgeschiedenis niet alleen een nostalgische reis geweest, maar ook een krachtige herinnering aan het belang van archieven bij het levend houden van deze magische nalatenschappen voor toekomstige generaties.
