“Eerlijk gezegd moet ik zeggen dat ik deze carrière waarschijnlijk heb nagestreefd als een excuus om te veel te eten,” bekende de invloedrijke voedselcriticus Mimi Sheraton in een interview in 1987. Dit sentiment, over de complexiteit van het zijn van een restaurantcriticus, resoneert diep met Pete Wells, de jarenlange restaurantcriticus voor The New York Times, terwijl hij reflecteert op zijn eigen reis en zijn vertrek uit de felbegeerde rol aankondigt. Wells, bekend om zijn scherpe humor en inzichtelijke recensies, onthult een persoonlijke evolutie in zijn relatie met eten en zijn professionele identiteit, culminerend in een beslissing om afstand te nemen van de veeleisende wereld van restaurantkritiek.
Aanvankelijk zag Wells zichzelf niet in hetzelfde overdadige schuitje als Sheraton. Na verloop van tijd begon hij echter de connectie te begrijpen. Hij beschrijft het onophoudelijk door de stad eten als een noodzakelijke, zo niet persoonlijk belastende, methode om echt uit te blinken in zijn positie. Voor Pete Wells ging dit niet om persoonlijke vraatzucht, maar om het gelijktrekken van het speelveld binnen de New Yorkse eetcultuur. Hij erkende het inherente voordeel dat goed gefinancierde, spraakmakende etablissementen bezaten, die gemakkelijk aandacht en media-aandacht trokken. Wells zag zijn rol als cruciaal in het belichten van de diverse en vaak over het hoofd geziene culinaire pareltjes verspreid over de boroughs – van de soulfood-plekken in Stapleton tot Palestijnse keukens in Bay Ridge en Ensenadan aguachile-specialisten in Jackson Heights. Zijn missie was om ervoor te zorgen dat deze belangrijke, minder bevoorrechte restaurants de erkenning kregen die ze verdienden, door eropuit te trekken zodat geen culinaire schat gemist zou worden.
Het keerpunt voor Pete Wells kwam onverwachts tijdens een periode van herstel van een herniaoperatie in mei. Gedwongen om twee weken afstand te nemen van zijn constante restaurantverkenningen, ervoer Wells een diepgaande verschuiving in perspectief. In de dagen na zijn operatie was de eetlust afwezig, vervangen door eenvoudige voeding zoals soep en salades. Ontdaan van de eisen van menu’s, eetgezelschap en recensie deadlines, begon Pete Wells te eten volgens de behoeften en verlangens van zijn lichaam, niets meer, niets minder. Deze periode van lichamelijk herstel leidde tot mentale en emotionele helderheid. Hij herontdekte de eenvoudige genoegens van een rustgevende slaap en betrokken waakzaamheid. Lange wandelingen gingen over verkenning en welzijn, niet alleen over de zoektocht naar de volgende bakkerij. Het was tijdens deze stille, reflecterende weken dat het fundamentele besef daagde: “Ik ben mijn baan niet.”
Deze openbaring echode een advies dat Pete Wells vroeg in zijn periode bij The Times in 2006 ontving. Een collega-verslaggever waarschuwde hem om niet te verstrengeld te raken met zijn professionele identiteit, met behulp van de metafoor van een “gehuurde smoking” om elke functie bij de prestigieuze krant te beschrijven – tijdelijk, geleend, niet inherent definiërend. Hoewel Wells de wijsheid destijds erkende, drong de ware betekenis pas dit jaar volledig tot hem door.
Nu vindt Pete Wells het tijd om de smoking terug te geven. Hij merkt humoristisch op de veranderingen die de smoking heeft ondergaan om aan zijn professionele eisen te voldoen – “Ik heb de broek een paar centimeter laten uitleggen” – een fysieke manifestatie van de impact van de baan. Toch erkent hij de omkeerbaarheid van deze veranderingen, “maar een kleermaker kan ze weer innemen.” Zelfs de metaforische “vlek op het jasje”, omschreven als “alleen varkensvet”, wordt omarmd als “karakter”, een bewijs van de rijke en meeslepende ervaringen van zijn carrière. Met deze gracieuze en inzichtelijke reflectie sluit Pete Wells zijn hoofdstuk als restaurantcriticus af, en laat hij een erfenis na van invloedrijk culinair schrijven en een herinnering aan het belang van zelfontdekking buiten professionele rollen.
